Merhaba, ortalıkta salak salak dolaşıyorum. Rüştümü ispat ettim. 18inci yaş günümde bütün aile toplandık. Bizim oğlan artık adam oldu dediler. Hoş, ben kendim olalı çok oluyor da işte lafın gelişi.
Bu müzik de ne hiç sevmem soft rock. Duvarlar incecik bitişikten geliyordur. Komşuda hapşırsalar biz nezle oluyoruz, ne iştir yani…
Annem babam ve tüm büyükler kulağıma bir şeyler fısıldıyor her an. Onu yap bunu yap diyor. Yapıyorum. Ben ne zaman kendi istediğimi yapacağım bakalım. Neyse zaten ne istediğimi de bildiğim yok tam olarak.
“Aman oğlum ne denirse yap, bursun kesilmesin.”
“Evladım babana saygılı ol bak, üstünü başını alıyor, çalışıp didiniyor adam.”
“Hocaya iyi davran kızıp bağırsa da fiske bile vursa ses etme. Sınfta kalırsın alimallah!”
“Benle iyi geçin, yoksa karışmam. Bütün yaptıklarını anlatırım.”
“Ne o öyle biryantinle yapıştırmışsın saçını. Kimden öğrenirsin bu saçma tarzı bilmem. Bak komşunun oğlu Recep’e. Kuzu gibi oğlan valla…”
“Bırak artık şu müzikleri dinlemeyi bak artık koca adam oldun.”
“Bak o tip kitaplar okuduğunu görmesinler, kara listeye alırlar bilesin.”
“Evladım biz senin iyiliğin için diyoruz. Var bir bildiğimiz herhalde.”
“Bey, oğlan pek sessizleşti. Bir derdi var ama sorulmuyor ki bu gençlere de bir şeycik.”
“Aldırma hanım geçer. Bu yaşlarda olur böyle, delikanlılık işte.”
Sabah onların dediği saatte kalkıp, onların dediği gibi taranıyorum. İstedikleri gibi giyinip, onların istediği okulda derse gidiyorum. Onların istediği kitabı okuyorum otobüste. Onların istediği müzikleri dinliyorum. Aman yardım kesilmesin. Aman kızmasınlar. Aman sınıfta bırakmasınlar diye susuyorum. Aman geç olmasın diye hiçbir yere uğramadan eve geliyorum. Aman merak etmesinler. Aman aman aman!
Bütün herkesin tek işlevli uslu bir şekilde iş gören boş kümeler olduğu bir dünya burası.
Uyaran, ikaz eden, yola getirenlere eğitmen diyorlar.
İtaat eden tüm kimliği silinmişlere aferin delikanlı…
Okulda, sıramdayım, öylesine karalarken sayfayı, bir de baktım boş küme çiziyorum.
Boş kümeler… Boş kümeyim ben. İçimde ben olan bir şey yok.
Yuvarlakları, kafalara benzetiyorum, dolduruyorum sayfayı. Bir çizik atıyorum her birine. Ha var, ha yok hesabı!
Aman sayfayı yırtayım. Ne bu demesinler şimdi. Bir saat anlatamam sonra derdimi. Sonra işin içinden çık çıkabilirsen. Ne boş kümesi ne demek istiyorsun derler falan neme lazım. Derste başımı kaldırmıyorum ki hoca ne o dik dik bakıyorsun demesin…
…
Oğlum 18ine girecek. Ona anlatacağım. Bizim zamanımızda itaat vardı, saygı vardı. Biz böyle gördük diyeceğim.
O da okusun adam olsun…
Benim gibi.
Evin Okçuoğlu
