Sevgili,
Tecrit falan dinlemiyor, yüreğimin odacıklarından kanadında isyan rüzgârı ile yükseliyor aşkım. Sana haber vereyim dedim sevgili: Hani güler yüzlü bir kızımız vardı, hani tecritten hastaneye giden… Yitirdik onu sevgili. Bir gülüş daha ekildi toprağa. İsyanın biriktirdiği güçle, bembeyaz bir gülücükten oluşmuş kanadı çırptıran o güçle yükseldi.
Biliyor musun sevgili, kimileri soruyor suçu neydi diye… Başkaldırmaksa ölecek kadar başkaldırmıştı işte. Suçu buydu, suçsa eğer. Öyle çok alındı ki ellerimizden haklar, onur, insanlık ve tüm değerler, bu yoz bir sistem sevgili, öyle ki, ona baş kaldırmamak suçtur özüne bakarsak.
Şimdi bir baba Armutlu’da ellerini uzatmış dostların ellerine. Elleri serttir. Ama yüreğin yangınından ellerine kadar ulaşır sıcağı, o yüzden sıcaktır eli babasının. Yurdun her yerinden ellerimiz uzanmak ister o ele. Ana yüreğine baba şefkatine ve diğer tecrit odalarından yürek odalarımıza kurulur köprüler; ellerimizin sıcağından, yüreğimizin isyanlı yangınından olan köprüler…
Bu ilk mektubumda acı haber veriyorum. Ama bu toprakların kızları oğulları var sevgili. Zaman zaman isyan başkaldırıları ile toprağa düşüyorlar, ama geleceğimizin güzel günlerimizin, göremesek de o günleri yine de gelecek olan o insana yakışan günlerin her anını hazırlamada biriken güce katılıyorlar. O güç, haramilerin saltanatına son diyor, yoksul sofralardan çalınan onuru, aşkı, her şeyi geri biriktiriyor.
Onlar ise tir tir titreyerek korkuyor sevgili. Güler direncinden, gülüşlerimizden, sevinçlerimizden aşkımızdan korkuyor. Biz ise birikiyoruz bir çağlayan direncinde, bir gülüşün beyaz kanadında, ağıtların yakıldığı son cemde birikiyor öfkemiz. Birikiyor en güzel gün için olan sevgimiz.
Sana buradan bilincimde açtırdığım sevgi çiçeğimi yolluyorum.
“UNUTMAYACAĞIZ”
Evin Okçuoğlu
