Evin Okçuoğlu
başını
uzat kaldır pencereden göğe
derin
bir nefes alınca bu sessiz doğa
o
gürültü o çoluk çocuk ağlama
sandık
sepet koşturma günlerinden sonra
artık
her yer bizimdir
yüzülmedik
damla kalmaya
deniz
karış karış koynumuzda
hep
ufka dalmış gözler
hep
eli demli çay bardağında
bir
inatlaşma başlar bazen
yazdan
kalma işlere devam ile
artık
hava soğudu alarmı arasında
ne
hissedersin ne düşlersin
kimse
sormaz
yüzeyde
gelir geçer hayat
derinlerde
ayak değmez dibe
ürker
insan kendiyle sohbete
ama
yine de gel özüm
gel
dertleşmeye
