huzursuz bir akşamın inişi gibiydi kararan geleceğimiz
çocuklar renk renk suça buladı ellerini
boyalı sayfalarca damgalandık
aldırışsız pozlar verdik buzdan aynalara
kök söktü insanlık anlamak için kara harfleri
tanımlar yetmedi
yeni anlamlar aradık
yeni kavramlar üzerinden oyalandık
yetmedi
öldük be sevgili göz göre göre
dünyanın önünde kara bir kömüre dönüşen bedenlerdik
çil çildi toprak üstü ve altı
verdik
yetmedi
sen şimdi düşün sularındasın
ufuk çizgisini çekiştiriyorsun
bilirim dokunacak kadar yakından geçtiğini
pupa yelken sevincin
anladıkça sevilecek bir kitapta olduğumuzu da
dokunun bize
çevirin sayfayı
okuyun bizi
içimizden süzülüp geçen düşlerimizdir
karanlığın derininden yükselen buzuldağdır
ölüm ne ki dedikçe insan onuru
buzuldan kopan isyandır karışan içdenizlerimize
anlayın bizi
Evin Okçuoğlu
