Sevgili,
Dünyanın kılcallarından geliyor kıpırtı.
Hissediyorum.
Elleri renk renk, kıvrım kıvrım.
Okyanus dalgaları kadar güçlüdür. Tutuşuyor eller, kılcallar, tek tek ve bütün ülkelerde toprağın en derininden gürlüyor.
Üreten ellerin kılcal bağı güçleniyor kıtadan kıtaya. Sevginin en yoğunuyla nefretin en güçlüsünden oluşan bir bağdır bu. Kopmaz bir bağdır çünkü eksiksizdir yapısı.
Hayal güçlerimiz birleşiyor ellerimiz gibi ve düşlerimiz tek tek hayat buluyor ülkelerde. Sınr koyanlara, onur kıranlara, ezim dayatanlara, emeğimizi, canımızı, kanımızı yüzyıllardır çalanlara karşı tek güçtür kılcal dünya, yoksul kimsesiz çaresiz odaların içinden, işliklerin, dumanlı girisinden, tozlu tortulu fabrika duvarlarının ardından fışkırıyor, tarlalardan dağların dehlizinden, ovalardan, hayatın kuytusundan kıyısından çıkıyoruz yüreklerimizi beynimizi koyuyoruz ortaya.
Sevgili işte tam orada dirençli köşesinde dünyanın, kaldırıyoruz başlarımızı, dimdik duruyoruz sımsıkı yumruklarımızla. Hayatı savunuyoruz. Bin kat daha güç katıyoruz kavgamıza. Özümüzden sızan acı, yüzlerce yıllık birikmişlikten, işkencelerden, idamlardan, haykıran ve hiç susmayan bir ses dağlaşarak yükseliyor.
Kaldırıyoruz başlarımızı sevgili, tüm dünya kılcallarından aynı düşmana iniyor öfkemiz.
Özgürük, barış ve demokrasi kim içindir biliyoruz. Ve bu toprağın bağrında tek bir filizin nasıl gereksinmesi varsa suya, güneşe, işte öyledir bizimki de… Toprak su ve güneş birleşir üreten ellerimiz gibi. Meyvesini çıkarır bilince. Bilincin en berrak ve duru yerindedir devrim. Hoş gelir.
Evin Okçuoğlu
