toprağın altında yatanlarımız
anılarda yaşayanlarımızla
geleceğe sarıla sarıla büyüyen bir yumaktı kavgamız
şekilsizdi ve renkten renge giriyordu ihanet
anma günlerinde çiğnedi
anarken sildi geçmişin izlerini
ayak oyunlarıyla sulandırdı değerlerimizi
son dönemecin şahlanan konvoyunda
karanfiller üstünde şakladı elleri
yumruklarından yalan akıyordu
ağıtlar çürüyordu fırıldak göz yaşında
birden bir çocuk sesi duyduk
yüzleri yok yüzleri yok diyordu
önce aldırmadık
en büyük tutkuydu
kolumuz kanadımızdı inançlarımız
ve yanılsama
evden çıkıp erkenden
iş arıyordu geri kalan
eli boş yüzü yerde babalar
çocuklardan kaçırılan bakışlar
sımsıkı bir ağız işyerleri
kapılar üstümüze bir bir kitlendi
her dönüşte kapımıza yığılan hınçtı öfkeydi
elimiz kolumuz bileniyordu durmadan
ağrımıza gidiyordu kırılan kolun yen içinde kalması
o yüzden sorup durduk kim kırdı diye
herkes birbirini işaret ediyordu
çocuk yeniden haykırdı
kalmasın içimizde ciğeri beş para etmeyen
zor oldu ayırmak
kol ile kıranı birbirinden
eriyordu zaman
yalana batmıştı şarkılar, marşlar
şekilsiz günler içindeydik
uzaklaştık iyice varılacak noktadan
baş roldeydi sahtekâr çömez
kahraman da oldu bir süre
kahramansızlıktan
akan kan acıyan can dizildi sonra
unutkan zaman sarsıldı bir bir
tek tek çevirdi sayfaları
ne tahrifatçı ne düzenbazdılar
her ıslıkta korku sızdı cüzdanlarından
kalemleri söktük paslı ellerinden
çıkardık ak alınla anıların özünü
çocuk uzattı ellerini
işe koyuldu
hepimiz birer çocuktuk artık
bayrak bayrak yükseldi gelecek ellerimizde
Evin Okçuoğlu
