ODTÜ’LÜLERE
yurdum gibi sevdiğim gençlerim, çocuklarımsınız
ne çoksunuz ve ne güzeldir o acemi coşkunuz
kavganın içinde sorup sorup yanıtlıyor
bakışlarınızdaki yürekli coşkudan hız alıyorsunuz
bilinçlerinizden süzülen bu aydınlıkla
yanıtlarınızı birleştirip büyüten dizgeyle
en büyük çareyi çağıran düşleriniz buluştukça
en güzel geleceği bu güne çekiyorsunuz
inançla düşle dirençle yükseliyoruz
umut mu
o artık elle tutulan bir şey oluyor
umut yoğun bakımlardan
koğuşlardan
görüş günlerinden çıkıyor sokağa
sokakların süsü toplumsal vicdan haykırışı oluyor
sokaklar büyüyor genişliyor
sığmıyoruz
ne sokaklara ne içimiz içimize
sığmıyor
ne mızraklar çuvala ne zulüm insanlığa
sığmıyor
devrimsel kıvamda titreşiyor dünya
duymaktan öte, bütünsellikle duyumsuyoruz
duyumsadığımız nasıl anlatılır ki
üretkenliğin gülücükler serptiği bir papatya bahçesi
birlikte çalışmanın ve yaratmanın toplumsallaşmış aşkı
bilimin kucağında salınması insanın
bir bebek gibi zamanla
insanın insanlaşması
bir bebek gibi zamanla
insanın insanlaşması
Evin Okçuoğlu
