pis kokuyorum

pis kokuyorum

bu günlerde yas tutma rengi gibi kokuyorum

çiçekler solarken pahalılar diye

yoksul bir adamın kuraklıkta ölüşü gibi

az sonra yağmur yağacağı kesinliğiyle

küçük bir felaket tarihi gibi kokuyorum

bütün cesetleri barındıran

inanca dönüşmüş eski bir gayya kuyusu gibi kokuyorum

muhteşem ateşi saygıyla kutsanmış

denizden çok uzak gibi kokuyorum özrüm yok

bir nebze kokudan öleceğim

yetersiz başsağlıkları gibi kokuyorum

solgun gölgeler gibi ölü evi gibi

demirin teri gibi kokuyorum toz gibi

ayışığında toprakkayması

labirent girişine bırakılmış kemik gibi

gündoğumunda buharlaşan

sadece benim bildiğim bir hayvan gibi kokuyorum

solgun kadifemsi

bir çocuğun kötü çizimi gibi kokuyorum

sonsuzluk gibi kimsenin aramadığı

her şey için çok geç olduğu zaman gibi kokuyorum

I Stink

I smell like the colour of mourning on those days
when flowers wilt due to their price
like a poor man dying in a drought
with the certainty that it will soon rain.

I smell like the history of a small catastrophe
that has kept all the corpses
I smell like an old mess turned into faith
its great flame anointed with respect.

I smell like too far from the sea I don’t make excuses
I’ll die a little bit from this smell
I smell like meagre condolences
like pale shadow like dead house.

I smell like the sweat of iron like dust
landsliding in the moonlight
like a bone left at the entrance to the labyrinth
in the dawn vapours.

I smell like an animal only known to me
faint over velvet
I smell like a child’s bad drawing
like eternity no-one would look for.

I smell like when it’s too late for anything.

Roque Dalton