Sevgili,
Bir demet çiçek oluyorum. Bırakıyorum kendimi suya. Anadolu’nun en kılcal ırmaklarından çıkıyorum yola. Binlerce yıl geçiyorum. Yüzlerce uygarlık yükleniyorum. Onlarca isyan kanı karışıyor rengime. Allanıp, pullanıyorum. Ezimlerden geçiyor yolum. Bileniyorum, direniyorum. Denizlere varıyor yolum.
Sevgili, sen orada en güzel günüm, sen orada her şeyden süzülüp arınıp ışıldayanım, orada bekliyorsun. Özlemle şanlı sayfalar dokuyor elin. Yüreğin en güzel gün için yaşamak çoğaltıyor. Bilincin tartıyor günü.
Ve bütün denizleri Anadolu’nun, sana varıyor. Sana varıyoruz. Köhne işliklerden, insan yutan fabrikalardan, kısır tohumlu tarlalardan sana varıyor yolumuz. Sana varıyorum. Demet demet, dalga dalga aşkla geliyorum.
Anadolu’dan Ortadoğu’ya yeryüzünün tüm kıtalarına kıyı kıyı yayılan dev adımlara dönüşen bir demet çiçektim ben. Orman kadar çok, aşk kadar güçlüyüm şimdi. Ellerimiz bir yüreklerimiz bir deviniyor. En güzel günün dokusunda bin bir renkte açmışız. Anadolu tadı katıyoruz evrensel dokusuna insanlığın. En güzel günle başlıyor takvim. Senle ben bitmiş. Biz olmuşuz o dokumada. Çiçekli bir basma tadında cıvıldıyor hayata kattığımız ton.
Sevgili, dokunduk, dokuduk ve doğurduk hayatı. İşte bu en şanlı doygunluk…
Evin Okçuoğlu
