O duyguyu anlamak için herkesin taşındığı bir eski ev vardır diye düşündüm. ilk okul öncesi oturduğumuz kiralık evin önünden geçtiğimde birisi "BİZİM PENCERE"den bakıyordu. O evin eşiğinde annem babamın çizdiği çentikler vardı. Ağabeyimle benim büyüyüşümüzü o çentikler kanıtlıyordu. Çocukluk sesim gezinir odalarında...
Sonra biz taşındık... Sonra büyüdüm... Özelleştirme başladı!
Şiirimin ikinci ve son kıtaları tarlasından ve fabrikasından özelleştirme yolu ile sürülüp atılanların sesidir.
Ve şimdi daha bu şiire eklenmemiş olanlar var.
Askerler.
Bir yurt kalmayınca uğruna ölme ruhu da kalır havada. Şimdi mantık budur. Askerin ruh taşıyanı değil, paralı asker dönemidir.
Ne yazık ki "YENİ" kutsanıyor her zaman. Oysa şiirimin adı "ESKİ"
Bu ne çok asker böyle, azaltalım özelleştirelim ama önce işlevsizleştirelim mantığının geçerli olması yenidir.
Yurtseverliği özelleştirin, evladı, uğruna öldüğü topraklara girince, ağıt yakan anaları da özelleştirin akımı da yenidir.
Ama benim bu duyguların tümünü içeren şiirimin adı da Eski'dir.
Eskinin insancalığına GÜN aydın olsun.
ESKİ
Kapısındayım eski evimizin
Anılar benim ama
Pencereden bakan şimdi kim?
Kapıdaki çentiklerde
Boy atışımı görmeye geldim.
Sınırındayım eski bağ bahçemin
Gidiyor yine kasalarla üzüm
Eskiyor başka mahzenlerde şarap
Konu komşu sürgün oldukça
Salkım salkım gözyaşı boşuna
İncirin altında
Serinleyişimi görmeye geldim
Dibindeyim duvarın
Kulağımda makine gürültüsü
Ustabaşı da değişmiş
Az kalmış paydosa
Yine de geldim işte
Grev çadırında
Türkü söyleyişimi duymaya
(İçi Görünen Şiirler /2009)
Evin OKçuoğlu
