Gittikçe suç oluyor dizelerim. Düşünceler gittikçe daha çok kalemle sayfa arasında titrek kaygılar içinde kalıyor. Daha güneş doğmadan düşlerimin günlük güneşlik şenliğinde kasıp kavruluyorum. Daha derinden atıyor yüreğimin isyan damarı. Çınlamalar var kulağımda, yoksa kötü saatte olsunlar mı anıyor?
Yeryüzü kapkara sayfalar bıraka bıraka ardında yol aldıkça, döndükçe dönüyor ve netleştikçe saflar, savruluyor insan taslakları. Onur dibi bulmuş, kör kuyulardan iniltisi duyulmaz olacak nerdeyse. Ellerimi kapatıyorum yüzüme bir süre…
Sonra bırakıyorum ellerimi avuçlarına. Avuçlarında terlemiş düşün bilim ve emek verdiğimiz kavga büyüyor harıl harıl, önce parmaklar sonra tutuşan tüm ellerden ellere sınırlardan sınırlara aşa aşa yükseliyor kavga.
