ÖLÜM GEZEGENİNDE YAŞAMAK
Evin Okçuoğlu
Gözümü diktim güzel güne
Umuda sarıldı harflerim
Çöküş dedim çürüme dedim evet
Ölüm gezegenine dönüşmeden önce
“Acı” sözü yetmez olunca
Diller dönmedi anlatmaya
Sözcükler aradım derin yıkımlara
Bozgunlara kıyımlara açlığa da
Anlamlar suskun kaldı anlatmada
İşte yine sızıyordu bulut arasından güneş
Ama başka anlamlar yüklüydü
Hayat olacağına kuraklık oldu
Açlık oldu bereket vereceğine toprağa
Kar desen keyifli yosma tanesi
Geceye süs değildi artık
Sessiz çıtırtısız soğuk bir soba karşısında
Daha işveliydi donuk bakışları örten
Saçağını savuran paçavra
Artık kanıksanmıştı çaresizlikten intihar
Tablo kötü dedi ressam
Tuval berbat kokuyor
Başından beri dediğim geliyor aklıma
Çare hep çaresizliğin yanında
Kurulmuşuz göz göze gelemeyenler
El ele veremeyenler sofrasına
Bırak bu edebiyatı usta
Ayıkla pirincin taşını
Hani tavındaydı demir
Kıvamındaydı hamur
İşte bozulup çürüyor
Yoğurup döven yoksa.
